دهان روح و دهان تن
یکی از اهم مراقبات، این است که انسان واردات و صادرات دهانش را مواظب باشد. آن لقمه نانی را که به دهان می‌گذارد اگر از روی حساب نباشد، هرزه‌خوار میشود و انسان هرزه‌خوار، هرزه‌گو می‌گردد. آن دهانی که وارداتش آلوده است، صادراتش هم آلوده است.
چرا دفتر وجود و صحیفه نفست را به اینگونه اباطیل پر می‌کنی. یکی از عهدهای شیخ رئیس، در رساله عهدش این است که رمان و قصه‌های باطل نخواند. حرفها و افسانه‌های باطل، دهن و ذهن را کج و معوج می‌کند و نفس را از درست‌اندیشی و درست‌یابی منحرف می‌کند.1
انسان دو دهان دارد: یکی گوش که دهان روح است و دیگر دهان که دهان تن او است. این دو دهان خیلی محترم‌اند. انسان باید خیلی مواظب آن‌ها باشد. یعنی باید صادرات و واردات این دهنها را خیلی مراقب باشد. آن‌هایی که هرزه خوراک می‌شوند، هرزه‌کار می‌گردند. کسانی که هرزه‌شنو می‌شوند، هرزه‌گو می‌گردند.
وقتی واردات انسان هرزه شد، صادرات او هم هرزه و پلید و کثیف میشود. یعنی قلم او هرزه و نوشته‌هایش زهرآگین خواهد شد. امیرالمؤمنین, فرمود: عمل نبات است و هیچ نبات از آب بی‌نیاز نیست و آب‌ها گوناگون‌اند. هر آبی که پاک است، نبات آن هم پاک و میوه‌اش شیرین خواهد بود؛ و هر آبی که پلید است، نبات آن هم پلید و میوه‌اش تلخ است.2
خودِ عمل، حاکی است که از چه آبی روییده شده است.3
1- مجموعه مقالات آیت‌الله حسن‌زاده آملی، ص 36-37
2- نهج‌البلاغه، خطبه 155
3- مجموعه مقالات، ص 121-122
درباره این سایت